YUNUS EMRE’Yİ SÜNNİLEŞTİRMENİN SON HAMLESİ

Mevlana’yı ve Yunus’u yozlaştırıp sünnileştiren ve nurculara, nakşibendilere malzeme haline getirenler, yeterli görmemiş olacaklar ki; Yunus’un en çok bilinen şiirine de el attılar.
10. sınıf ‘Türk Edebiyatı Ders Kitabı’nda yer verilen “Aşkın aldı benden beni” şiirindeki

Cennet cennet dedikleri
Birkaç köşkle birkaç huri
İsteyene ver onları
Bana seni gerek seni

dörtlüğü, MEB’in talimatıyla kitabın yayınevi olan Fırat Yayıncılık tarafından ‘sansürlendi.
Sonuçta budaya budaya ve ona ait olmayan dini şiirleri o yazmış gibi göstererek Yunus’u bir dinci kılığına soktular. Halbuki tam tersine Yunus bir din karşıtı idi.

Din-ü millet sorarısan aşıklara din ne hacet,
Aşık kişi harab olur, harab bilmez din-diyanet.

*
Oruç, namaz, gusül, hacc hicabdur aşıklara
Aşık ondan münezzeh Hassu’l-Havas içinde.

—-
Kıl gibi köprü gerersin geç deyü
Gel seni sen tuzağımdan seç deyü

Ya düşer, ya dayanır, yahut uçar
Kıl gibi köprüden adem mi geçer.

—–
Yunus Emre der hoca
Gerekse bin var hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir

—
Ve Yunus’un arşta tahtı olan bir tanrıyı-Allah’ı reddeden şiiri:

Ete kemiğe büründüm …. Yunus diye göründüm.
Sıyırın eti kemiği, işte onun sesi, işte onun kendisi.
Ol kadiri kün feye kün, lutfedici sübhan benem.
Kesmeden rızkı veren cümlelere sultan benem.
Nutfeden Adem yaradan, yumurtadan kuş türeten.
Kudret dilini söyleten, zikreyleten sübhan benem.

Hem batinem hem zahirem, hem evvelem hem ahirem.
Bu cümlesini yaratıp tertib eden Yezdan benem.
Yoktur anda tercüman, andaki iş bana ayan..
Bin bir adı vardır bir adı da Yunus, ol sahibi Kur’an benem.

Tanrıya inanan ama Allah’a ve Kur’an’daki tehditlere, cennete, cehenneme anlam veremeyen Yunus, bu düşüncelerini şöyle ifade ediyor:

 “Ey tanrım, ben kendime acı çektirdim, tatlı canımı sıkıntılara soktum, bunlardan sana ne, neden bana bir de sen ceza vereceksin, beni acılara atacaksın? Sen, bana iyi adam olamadın, benim karşıma suçlardan sıyrılmış. pırıl pırıl bir kimse olarak gelmedin. diye beni suçlarsın. Oysa beni suçlu yaratan, alınyazımı daha önceden belirleyen, beni sana karşı koyucu bir nitelikle var eden gene sen değil misin, senin yarattığın insanın sence suçlu olması nedendir? Benim yaptığım işler içinde utanılacaklar varsa, beni onları yapacak nitelikte yaratan gene sen değil misin? Gözümü kapkaranlık, içinde şeytanlıklar, uygunsuzluklar, kötülükler dolu bir dünyaya açtığımda, kendimi günahları biçilmiş kaftan olarak buldum, bunları da yaratan sensin de beni niçin suçlu tutuyorsun kendi yarattığın eylemlerden dolayı? Sen, kıyamet günü bütün kötülükleri ortaya koyup tartacaksın, onlara göre suçlar vereceksin. Kötülükleri ortaya koymak senin büyüklüğüne yakışmaz, bunları bırakman gerekir. Ben, senin varlıklarından ne aldım, neni eksilttim, egemenliğini mi elinden aldım, sözünü mü geçtim sözümle? Seni aç mı, susuz mu bıraktım? Kıldan ince köprü yapar da dersin ki: Ey kullarım gelin geçin. Oysa kıl gibi köprüden insan geçemez. Uçması, ya da düşmesi gerekir. Sonra köprü başkalarının kötülüğü için değil, iyiliği için yapılır. Senin köprün iyi bir köprü olmasa gerek. Bir de kötülükleri tartmak için ölçeğin varmış. Bunu ancak bakkallar, bir de alış-verişle uğraşanlar yapar, sana yaraşmaz bunlar. Senin büyüklüğüne bütün suçları bağışlamak, görmemek yaraşır. Ben, bu yaptıklarının bir tekini bile, senin bir tanrı olarak, yüceliğine yakıştıramıyorum doğrusu.”